6

Jeden komentarz do “6”

1. Wiersz utkany z paradoksów – pełnia serca wynika z nieobojętności, a „nie wszystko jedno” staje się tym jednym, o które warto walczyć, które zawsze ma swój czas, rację bytu. Szczerość, pełny i wszechstronny, harmonijny rozwój jako „stygmaty” życia, insygnia serca, wolnego od skazy obojętności, chłodu, słabości niewyrażania siebie (niczym w wierszu Leopolda Staffa „Kowal”). Starannie wyważony, oszczędny w słowach i wymowny wiersz.

   Odpowiedz